هدیه تولد به صاحب الزمان!
سالها می گذرد ولی غمهای او پایان نیافته و هر روز مصائب تازه ای بر قلب مهربانش سنگینی میکند.عزیز زهرا(س) که چشمهایش به در مانده تا ما از سفر گناه بازآییم و نگوییم او غائب است که ما به سفر غفلت رفتگان از او غائبیم و از او بی خبر.
آری، ما در خواب غفلت فرو رفته ایم و دست دشمن را برای آنکه هر چه میخواهد بکند باز گذاشته اییم، همان گونه که انسانهای غافلی چون ما در کربلا جد غریب صاحب الزمان را تنها گذاشتند و اجازه دادند دشمن هر چه می خواهد به آن حضرت و پدر بزرگواش امیرالمومنین جسارت کند تا جایی که آن حضرت را که حجت خدا در زمین بود شخصی بی نماز معرفی کند.
پس جای تعجب نیست که اکنون نیز امام عصر را خشن، خونریز و ویرانگر معرفی کند تا همه از او بترسند و هیچکس حتی در دل آرزوی ظهورش را نکند. ظهور تنها منجی عالم بشریت را که همه ی ادیان الهی نویدش را داده اند و با شکوه ترین و عادلانه ترین حکوتش بر شمرده اند.
سیدالشهدا چقدر غریب بود و او چقدر...
همه ی صد و اندی سال از شروع غیبتش یک طرف و زمان ما به یک طرف، مصیبتی جدید بر او وارد و غمهایش را دو چندان ساخته. او دهها و صدها سال تنهای تنها زیست ولی زندگی او در زمان ما تنها ترین تنهایی را برای او رقم زده است.
آیا شهدا به ما نیاموختند که زندگی یعنی فدا کردن جان و مال برای امام زمان. این شهدا بودند که با پاکبازی خود در راه عشق به مولا راه عذر و بهانه را بر ما بستند و نشان دادندکه
می شود عاشقانه زیست و عاشقانه پر کشید.
زمان ما اوج تنهایی آن حضرت است چرا که با پیروزی انقلاب اسلامی بر سر کلاس آن حضرت نشسته ایم و نمرات خوب و درس خواندن ممتاز شهدای عزیزمان را دیده یا حد اقل
شنیده ایم ولی پس از آنان سرگرم دنیای خود شده و گمان کرده ایم معلم مان در کلاس حاضر نیست. گفته ایم او غائب است و این را بهانه ای برای بازیهای کودکانه ی خود در کلاس قرار داده ایم.
ما را چه شده است چرا فقط با گذشت چند دهه از آن روزهای پر شور انقلاب که همه جا رنگ و بوی امام زمان داشت این چنین غفلت از مولایمان ما را فرا گرفته و اینقدر ظهورش را دور میپنداریم. همان طور که ما حق نداریم برای ظهور او وقت تعیین کنیم ، حق نداریم با نا امیدی تمام ظهور مقدسش را دور و مربوط به آینده هایی که انگار هرگز قرار نیست فرا برسند بپنداریم.
بیداری...
اگر تو هم مثل من از غفلتهایت در حق مهربانترین آقای عالم که به خدا قسم از پدر به ما مهربانتر است پشیمانی، با ذکر یونسیه توبه کن: (لا اله الا انت سبحانک انی کنت من الظالمین). ظهور آقا را نزدیک بدان و تمام لحظات زندگی ات را در پیشگاه امام عصر بدان. خودت، زندگی ات ، خانه ات، گوش و چشم و زبانت را آن گونه که رضای مولایت است نگه دار. قدر خودت را بدان و هر گز قدر و شانت را با دنیای خاکی برابر نکن. آن گونه زندگی کن که اگر همین جمعه امام زمان ظهور کرد بتوانی به آقا بگویی که منتظر واقعی فرجشان بوده ای.
خطاب به مولایم مهدی؟!
آقای من! ، مو لای من!
دیگر بس است هر آنچه از جفا در حق شما کردم. چه بهانه ای بهتر از نیمه شعبان و چه هدیه تولدی برای شما بهتر از توبه از دل مشغولیم به غیر شما و جاودانه کردن خویش با فدا کردن مابقی عمرم برای شما و هدفتان. یا مولای تقبل منی هذا القلیل...
آقا جان، این بار آمده ام که بمانم! نه مثل همیشه!
برای همیشه!