میخواهم بنویسم اما نمی توانم. میخواهم از مادر عشق بنویسم اما نمیدانم چگونه. دلم در دریای غربت بی انتهایش گم شده...
وضو میگیرم و دو باره دست به نوشتن میبرم.
آخر به کدامین جرم و گناه...؟
گیرم که اصلا آن خانه وحی خدا نبود...
گیرم که خانه خانه ی وحی خدا نبود آتش به بیت ام ابیها روا نبود
آن بانویی که حرمت قرآنی اش سزاست در کوچه اش تهاجم اعدا سزا نبود
آیا مزد رسالت مودت فی القربا بود؟ یا...
پرداخت شد بهای رسالت عجب چه زود پس بیعت ولای علی بی بها نبود
نامردی است ضربه به گل بی هوا زدن آیا هجوم سیلی تان بی هوا نبود؟
غم مادر سادات بزرگترین غم های اهل بیت است.
به خدا سوگند که اگر شش ماهه حضرت زهرا بین در و دیوار شهید نمیشد ، شش ماهه ابی عبدالله در کربلا هدف تیر جفا نمیشد. اگر بازوی مبارک حضرت ماه مورد جسارت قرار نمیگرفت، بازوان ماه بنی هاشم از بدن جدا نمیشد. واگر روی ناموس خدا در مدینه نیلی نمیشد ، در کربلا نوامیس رسول الله سیلی نمیخوردند.
شرمنده ام مادرجان. شرمنده ام که در کمال بی غیرتی نشسته ام ...
شرمنده ام که حتی الگو های معاصرمان را هم فراموش کرده ام ...
شهدا را میگویم. همانها که پشت پیراهن خود می نوشتند: میروم تا انتقام سیلی مادر بگیرم...
آقا جان آجرک الله فی مصیبت امکم...
دارد زمان آمدنت دیر می شود دارد جوان سینه زنت پیر می شود
وقتی به نامه عملم خیره می شوی اشک از دو دیده ی تو سرازیر می شود
کی این دل رمیده ی من هم زُهیروار در دام چشم های تو تسخیر می شود؟
این کشتی شکسته ی طوفان معصیت با ذوق دست توست که تعمیر می شود
حس می کنم که پای دلم لحظه ی گناه با حلقه های زلف تو درگیر می شود
در قطره های اشک قنوت شب شما عکس ضریح گمشده تکثیر می شود
تقصیر گریه های غریبانه ی شماست دنیا غروب جمعه چه دلگیر می شود
وحید قاسمی
این عکس زیبا از پایگاه رحیم گراف.
اشعار زیبا از پایگاه مادر بهشت (varesansarallh.blogfa.com)
